تو دریای شبِ موهات غرقم کن کی میتونه به جز تو برمودا باشه نمیخوام قایق سوراخ دنیامون کنار زرق و برق کشتیا باشه از اینم میشه دورافتاده تر باشیم تمام عمرمون ساحل جهنم بود زیادی بیخیالِ هردومون بودی زیادی عاشقت بودم ولی کم بود از عشق تو شاعر شدم تو با خودت برو من با خودم اندوه تو بر شانه ام تو آتشی و من پروانه ام یه کم طوفان بزن تو صورت خوابم من از آرامش چشمات میترسم نگو چیز عجیبی که نمیفهمم همین جوریشم از حرفات میترسم بزن پارومو بشکن توی اقیانوس از اون زخمای کاری که تهش مرگه منو محکوم عمق اشتباهم کن از اون حکمای داری که تهش مرگه از عشق تو شاعر شدم تو با خودت برو من با خودم اندوه تو بر شانه ام تو آتشی و من پروانه ام تو دریای شبِ موهات غرقم کن کی میتونه به جز تو برمودا باشه نمیخوام قایق سوراخ دنیامون کنار زرق و برق کشتیا باشه